Ik ben Jasmine en laatstejaarsstudente aan de lerarenopleiding van de Thomas More hogeschool te Vorselaar. In februari 2020 vertrok ik samen met Marit, die dezelfde lerenopleiding in Turnhout volgde, voor een avontuur van drie maanden naar Zuid-India. Toen ik drie jaar geleden vernam dat we in het laatste jaar van onze opleiding een deel van onze stage in het buitenland konden afleggen, heb ik geen seconde getwijfeld om hier volledig voor te gaan. Wanneer ik tijdens een infoavond op onze school met enkele medewerkers van Sahaya International sprak, was ik meteen verkocht om stage bij READ in Zuid-India te lopen. Een sprong in het onbekende was het zeker: Ik zou voor drie maanden mijn warme thuis verlaten om met een tot dan toe ‘onbekende’ student samen naar een verre plek te trekken. Maar wat ben ik blij dat ik de sprong gewaagd heb!

Al vanaf onze eerste uren op Indische bodem werden we meteen warm onthaald door de projectverantwoordelijke ter plaatse, Selvam. Hij stond ons op te wachten aan de luchthaven en reed samen met ons richting het guesthouse van READ, waar we de komende drie maanden zouden verblijven. Het guesthouse voelde meteen aan als een tweede thuis. We werden zo warm onthaald door de mensen en werden meteen ondergedompeld in de Zuid-Indische cultuur. Dagelijks konden we genieten van de heerlijke Indische kookkunsten van onze kokkin Vidgi, konden we genieten van een bezoekje van haar dochter Durga, konden we genieten van leuke babbeltjes met de communicatieverantwoordelijke Jackuline die ons trouwens ook steeds gezelschap hield tijdens uitstappen in het weekend… en nog zo veel meer! Doorheen de week konden we ook steeds genieten van het lesgeven aan geweldig lieve kinderen en het samenwerken met super gemotiveerde en geïnteresseerde leerkrachten. We liepen stage op twee verschillende scholen van READ: de Jawahar School en de Annai Theresa School. We brachten ook wekelijks een bezoekje aan de Special Needs School waar we  gezellige spelletjesnamiddagen met de kinderen beleefden.

Mijn bezoek aan India en READ is een unieke ervaring die ik voor de rest van mijn leven zal meedragen. De projectwerkers, leerkrachten en kinderen hebben een heel bijzondere plek diep in mijn hart veroverd en hebben mij dingen geleerd die ik nooit nog zal vergeten. Ik ben zo dankbaar voor deze nieuwe ontmoetingen en om dit wondermooie project van zo dicht bij te mogen bewonderen.

Om al deze mooie herinneringen voor altijd te kunnen blijven koesteren, hebben Marit en ik tijdens ons verblijf in India een blog bijgehouden. Wie de sfeer van het mooie Zuid-India toch een beetje wil opsnuiven van thuis uit, kan altijd een kijkje nemen via deze link. https://maritmathyssen.wixsite.com/india/blog-1

Na enkele weken terug in België te zijn, mis ik de warme mensen en het prachtige Zuid-India enorm. Eén ding is zeker: Ik kom zeker en vast terug!

Jasmine De Vos – Studente internationalisering 2019-2020

Ik ben een studente van de lerarenopleiding van Thomas More te Turnhout. In het laatste jaar van onze opleiding krijgen wij de kans om op buitenlandse stage te gaan.

Een kans die ik met beide handen greep!

Drie maanden geleden was het zover. Ik begon aan het grootste avontuur van mijn leven. Drie maanden op buitenlandse stage naar India. Gelukkig mocht ik dit avontuur samen beleven met mijn medestudente Jasmine.

Eenmaal aangekomen in India, werd ik meteen overladen met eerste indrukken. Heel veel mensen, veel lawaai, druk verkeer, veel verschillende geuren, armoede, verschillende godsdiensten…

Ons ontvangst in het guesthouse van READ was enorm warm. We werden meteen ondergedompeld in de cultuur door een Indisch welkomstritueel. De mensen deden er alles aan om je zo snel mogelijk thuis te laten voelen.

Het lesgeven op de scholen was fantastisch! De leerkrachten en kinderen waren altijd heel enthousiast. Het onderwijs is bijna niet te vergelijken met het onderwijs in België. Toch heb ik hier als leerkracht ook veel geleerd. Zoals lesgeven met minder materialen, creatief omgaan met bepaalde situaties, improviseren, geduld hebben. Een van de belangrijkste dingen die ik leerde is genieten van het leerkracht zijn. Ik heb echt een nog grotere waardering gekregen voor dit prachtige beroep. Je betekent zoveel voor je leerlingen!

Naast het lesgeven hebben we veel andere meetings bijgewoond van het plaatselijk project. Zoals HIV-meetings voor kinderen en volwassenen, sponsormeetings met alle sponsorkinderen van READ. En dan niet te vergeten de Special School en het training center waar kinderen met specifieke onderwijsbehoeften worden begeleidt. Het project betekent heel veel voor de plaatselijke bevolking!

Als ik terugdenk aan dit avontuur, krijg ik meteen een lach op mijn gezicht. Zoveel mooie herinneringen, zoveel warme mensen ontmoet, zoveel bijgeleerd, een nieuwe kijk op het onderwijs, op mezelf en op de wereld… Heel dankbaar dat ik dit project van dichtbij hebben mogen bewonderen!

This is a once in a life opportunity! Als ik de kans kreeg zou ik het zo weer doen. Een ding is zeker, ik ga ZEKER terug! Ik heb mijn hart verloren in India!

Als je benieuwd bent naar onze avonturen in India neem dan zeker een kijkje op onze blog! https://maritmathyssen.wixsite.com/india/blog-1

Marit Mathyssen, studente internationalisering 2019-2020

Vorig jaar kon ik met mijn opleiding (lerarenopleiding Thomas More Vorselaar) een internationaal traject volgen. We konden kiezen een deel van onze stage in het buitenland te doen. Ik heb voor India gekozen. Het was een prachtige ervaring. Iedereen was zo vriendelijk en je voelde je meteen thuis.

We hebben stage gelopen in twee lagere scholen van REA,D nl. Annai Theresa School en de Jawahar primary school. De leerkrachten waren enorm vriendelijk en behulpzaam. Ze stonden bovendien erg open naar ideeën die wij meebrachten uit onze lerarenopleiding. We konden op deze manier goed ervaringen uitwisselen. Bovendien zijn de leerlingen echte ‘schatjes’. Ze zijn beleefd en heel enthousiast. Ik krijg echt een heel warm gevoel als ik denk aan de stage. Ik heb er enorm veel ontroerende herinneringen aan overgehouden. Iedereen van Read en Sahaya draag ik een warm hart toe. Zowel in India, als in België is de inzet voor het project enorm. Ze hebben een positieve kijk op de wereld die ik niet snel zal vergeten.

In februari 2018 trok ik, samen met twee medestudenten van de lerarenopleiding te Vorselaar, naar Andimadam in India. Onze drie maanden durende stage kon beginnen. Mijn Belgische thuis achterlaten was een sprong in het duister waar véél zenuwen aan te pas kwamen. Al snel maakten deze zenuwen plaats voor een gevoel van thuiskomen. Na enkele weken begon ik de guesthouse van READ werkelijk ‘thuis’ te noemen. De openheid, vriendelijkheid en warmte van de plaatselijke leerkrachten en medewerkers van READ is ongelofelijk. De leerkrachten en directie, zowel van de Annai Theresa School, de Jawaharschool als de Anbagam special school, verwelkomden ons in de school en in hun klaslokaal. Samen in de klas, samen dansen en knutselen als voorbereiding voor Annual Day, samen de bus op om de leerlingen thuis te brengen,…Het was een onvergetelijke stage met ontzettend veel mooie herinneringen. Voor mijn vertrek had ik nooit durven dromen dat ik zulke vriendschapsbanden zou opbouwen met de plaatselijke leerkrachten en medewerkers van READ. Die moeilijke namen die eerst onuitspreekbaar leken werden al snel een gewoonte. Afscheid nemen was dan ook moeilijk. Het is vreemd om je Indische thuis achter te laten. Bij een bezoek aan READ kan je de warmte van heel het team zelf ontdekken.

Tijdens ons verblijf hielden we een blog bij. Veel lees- en kijkplezier! https://86daysinindia.weebly.com/blog

Drie maanden ons welgekende thuis verlaten om een onvergetelijk avontuur te beleven in het grote India. Spannend mag je dat wel noemen. We zouden gaan lesgeven in de lagere school. Oneindig veel vragen. Die onwennigheid werd echter meteen tenietgedaan bij aankomst. We werden met open armen ontvangen en voelden ons al snel thuis. Ook op school, op de Annai Theresa Nursery and Primary School, kregen we vanaf het eerste moment hartverwarmend gezelschap van de leerkrachten en directie. Mijn belangrijkste herinnering zal zijn dat we enorm veel warme harten ontmoet hebben, dat we meteen geaccepteerd en geliefd werden. De school had niet alleen een hart voor ons maar ook voor de kinderen. Drie dingen die ik heb bijgeleerd: iedereen is welkom, een hart voor de kinderen hebben en altijd openstaan voor nieuwe dingen. Weet je niet wat ik bedoel? Kijk dan maar eens naar dit filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=qioH7oqlrqY&t=11s .

In januari 2008 heb ik Koen en Selvam voor de eerste keer bezocht bij Read. De kinderen kregen les in een klein vervallen gebouwtje, ook de naaiatelier voor de handgeborduurde kaarten bevond zich nog op een zoldertje.
De school stond nog in de steigers.
Alleen het guesthouse stond er, ik heb de opbouw van de scholen, en de projecten zien evolueren.
Het initiatief, de uitwerkingen van hun plannen, het dagelijks opvolgen van Koen en Selvam door skype was zeer professioneel, elk plan, elk detail kreeg aandacht.
In 2016 heb ik mijn huidig petekind Mareshwari ontmoet zij heeft HIV via haar moeder gekregen, haar vader is gestorven aan aids. Ik heb haar bezocht waar ze woonde met haar familie in hun hutje, de omstandigheden waren echt schrijnend . Mareshwari kan dank zij de organisatie Sahaya, blijven leven door speciale medicatie en studeren in de school, ik heb het gevoel dat ik echt een wereld van verschil heb kunnen maken voor dit jonge meisje.
Ik ben blij dat ik kan meewerken in het project van Sahaya international.eu, we kunnen echt helpen voor een betere leefwereld van de allerarmsten.

Grete Belis

4 jaar geleden maakten Robin en ik voor de eerste keer kennis met Sahaya International. Sindsdien sponsoren we elke maand Kalaivani, toen nog 11 jaar.

In december 2017 zijn Robin en ik naar Zuid-India afgereisd om Kalaivani en haar familie te ontmoeten. Ze is een vrolijke meid, in goede gezondheid en kan gelukkig naar school gaan. Het sponsorship-programma maakt voor haar echt een wereld van verschil.

Daarom besloten we ter plaatse om een tweede kindje Vetrivel, een jongen van 5 jaar, te sponsoren.

Tijdens ons verblijf hebben we ook samen met Koen (voorzitter Sahaya) en Selvam (dagelijks bestuurder READ) de scholen opgericht door Sahaya en Read en het landbouwproject kunnen bezoeken.

Deze trip naar India was een onvergetelijke ervaring heeft ons beiden diep geraakt. We gaan zeker nog terug!

Veerle en Robin

The story of Sahaya International’s founder, Koen Van Rompay:

“While traveling to Madras in November 1997 to attend an AIDS conference, I was very shocked to witness the social and financial poverty that many people suffer. It evoked many emotions that were hard to deal with. Especially getting confronted with talented and innocent children who lack the basic level of comfort, and who are given little respect and very few chances in life, was often heart-rending. It made me realize how spoiled I was (and I still complain!). Yet, I became frustrated with my inability to change this injustice….because I am not a social worker, I am not a politician. I am just a veterinary doctor and researcher with no experience in this. But I felt I could not close my eyes….I had to do something. Just giving some money or some food to a begging child would not provide any longterm solution for that child.

Fortunately I befriended some very dedicated social workers, including Mr. Selvam of the organization READ (Rural Education and Action Development). The genuine warmth, honesty, and selflessness they expressed in their work, but also towards me as a foreigner captivated me, and since then, has been inspiring me on a daily basis. I became very touched with their ability to use their hearts, and to sacrifice their own interests with the goal of improving the social conditions of others in their society. I was surprised to find out how much they can achieve with very little money.
This whole experience was very meaningful to me, and motivated me to try to help them out in my own way. My family and a number of close friends were immediately eager to join in, and a start was made by selling hand-made cards produced by one of these Indian groups. I never expected that our card-sale would make such a big difference there. When I was invited again for another AIDS conference in Madras in November 98, I went to visit my friends in their rural villages, and their warm hospitality and gratitude was very moving. While visiting their schools and villages, I was deeply touched by the simplicity of their daily life, but yet these people possessed an enormous richness and generosity in their hearts. This experience definitely changed my view of life. I realized the satisfaction one can gain from collaborating and building together a future for the children!

In addition, I became aware of a number of obstacles that limits the efficiency of many non-profit organization in these areas. One of the main problems that many non-profit organizations in rural areas face, is that it is very difficult for them to have efficient access to current information from the outside world, especially since internet facilities in these remote areas are either non-existing or are very expensive to access. It is also difficult for them to apply for funding from U.S.-based governmental agencies or non-profit organizations, because many will only accept applications or give them serious consideration if they are mediated through a U.S.-based collaborator or through another official U.S.-based non-profit organization. In addition, many small organizations in developing countries do not have the support or the funds to hire somebody who is experienced in grant writing to help them with the structure, grammar and spelling of the English language.

This inspired me and a number of my close friends here to start a non-profit organization in an effort to provide a broader level of support. Although we initiate our collaboration with few organizations in India we expect that by starting in this relatively small way, we can gradually expand our activities in future years to include collaborations with other local groups in developing countries.

Where may all of this eventually lead to? Remember that our efforts so far have been making a big difference in the lives of many people in these communities. My hope is to be able to continue these efforts, and to update you all periodically with achievements. I have no idea where this path will eventually lead us. My motto in life has always been “it’s better to take a step in the unknown, with the risk of eventually hitting a wall, than to refrain and spending the rest of a life locked up, regretting what could have happened only if..”.
For now, we’ll take one step at a time….and the birth of SAHAYA INTERNATIONAL is one of those steps! ”

Koen Van Rompay
November 1999